-:( आस वेडी ):-

सारं काही तेव्हारख 

आपोआपच घडत होत ! 

आज तिच्या आठवणीँत 

चक्क आभाळ रडत होत !! 

भेगाळलेली जमिन 

अण् दाटले होते ढग ! 

मेघ म्हणाले धरतीला 

मला एकदा तरी बघ !! 

करपलेली माती आता 

त्याचीच वाट पहात होती ! 

तू बरस आता माझ्यावर 

तिची नजर सांगत होती !! 

वारा उनाड झाल्यासारखा 

सैरा-वैरा पळत होता ! 

या दोघांची आस वेडी 

तो गमतीने बघत होता !! 

ढगं अलगद वार्यासोबत 

दूर-दूर निघून गेले ! 

धरतीचेही चित्त तेव्हा 

आपल्यासोबत घेवून गेले !! 

तेव्हाच मला वाटत "प्रेम" 

पावसाच्या थेँबांसारख असत ! 

गोळा करण्याच्या प्रयत्नातच 

ते हरवून जात असत !! 

कविकुमार - 

(२२।७।१४)