-:( माझ आयुष्य दिल असत ):-

अस म्हणतात सोडुन गेलेले 

नंतर एक चांदणी बनतात 

दूरूनच का होईना ते 

आपल्यावर नजर ठेवत असतात 

रोज रात्री जागुन बाळा 

मी तुला शोधत असतो 

डोळ्यात तुझी प्रतीमा ठेवुन 

चांदण्यांना ओळख विचारत असतो 

मनापासुन सांगतो लाडो 

तुझी खुप आठवन येते 

आधी मधी स्वप्नात माझ्या 

कधी कधी डोकावुन जाते 

मध्येच एक तारा तुटतो 

आणि अचानक नाहीसा होतो 

लपंडावाचा खेळ असा 

रोजच नवा साजरा होतो 

तू नाहीस पन बरोबरचे 

ते क्षण फक्त वाट्यात आहेत 

दिवस कितीही लोटले तरी 

आठवनी तुझ्या ताज्याच आहेत 

जान्याआधी फक्त एकदा 

मला काही सांगीतल असत 

देवाला सांगुन मी तुला 

माझ आयुष्य दिल असत 

माझ आयुष्य दिल असत . . ।। 

कविकुमार - 

(१७।३।१३)

-:( गुदमरलेल फुल ):-

आठवांच्या हिँदोळ्यावर 

मन माझ झुलत होत 

तू दिलेल नाजुकस फुल 

आज वहीत गुदमरत होत 

फुल जेव्हा नजरेत आल 

तो क्षण पुन्हा आठवला 

स्पर्श तुच्या नाजुक ओठांचा 

आज त्यावर जानवला 

सुगंध त्या फुलाचा 

आजही मंद येत होता 

रंग तुझ्या नाजुक भावनेचा 

आजही त्यावर फुलत होता 

हळव्या क्षणांची काही पाणे 

आजही वहीत ठळक आहेत 

फुल नाही पन विखुरलेल्या 

पाकळ्या आजही साबुत आहेत 

वहीची पाण चाळताना 

पापनी माझी पाझरली 

कटाक्षाची नाजुक झलक 

आज उगाच आठवली 

कुठेतरी दुर असाच मी

तुझ्या स्मरणात असेल 

शक्यता तुला विसरण्याची 

फक्त माझ्या मरणात असेल 

कविकुमार - 

(४।३।१३)

-:( मी देव शोधला ):-

मी गंध शोधला जो 

त्या अत्तरात नाही 

मी देव शोधला जो 

त्या पत्थरात नाही 

मी रंग शोधला जो 

त्या इंद्रधनुत नाही 

मी भक्त शोधला जो 

त्या मंदिरात नाही 

मी श्वास शोधला जो 

त्या काळजात नाही 

मी राग शोधला जो 

त्या संगीतात नाही 

मी संत शोधला जो 

त्या बंधनात नाही 

मी अंत शोधला जो 

त्या जीवनात नाही 

कविकुमार - 

(२३।२।१३)