-:( बेत ):-

-:( कोण गेले ):-

गजल 

हा डाव मांडलेला उधळून कोण गेले ? 
दारावरी सुखाला अडवून कोण गेले ?? 

मी पाहिली उद्याची स्वप्ने किती गुलाबी ? 
डोळ्यात आसवांना सजवून कोण गेले ?? 

माझ्याच जीवनाला श्वासात कैद केले ;
आयुष्य हाय माझे विझवून कोण गेले ??

आला वसंत होता घेवून पाखरांना ;
वाटेत या फुलांना तुडवून कोण गेले ??

रातीस कोण देतो अंधार पांघराया ?
आभाळचांदण्यांना पसरून कोण गेले ??

कविकुमार -
(२।१०।१४)

-:( देवा ):-

-:( प्रश्न ):-

गजल

अंत नाही भेटला मजला नभाचा !

वेध तेव्हा घेतला मी या जगाचा !

जिंकले आम्ही जरी आकाश सारे ;

शोध नाही लागला पण माणसाचा !!

जन्म माझा का तुला झाला नकोसा ? 

एक साधा प्रश्न होता अर्भकाचा !!

मागणे इतकेच आता मागते मी ;

पाज मजला थेँब तू आई दुधाचा !!

वार तू केलेस जेव्हा काळजावर ;

वेदनांना गंध आला चंदनाचा !!

कविकुमार -

(३०।९।१४)

-:( आता ):-

गजल 

जीवनाची शोधली मी रीत आता ! 
पेरतो शब्दात माझ्या गीत आता !! 

दान मागायास आलो यातनांचे ; 
वेदना दे फक्त या झोळीत आता !! 

तेल नाही , तूप नाही , वात नाही ; 
आसवांना जाळतो पणतीत आता !! 

चाललो ठेवून मागे दुःख माझे ; 
दाटते डोळ्यांत वेडी प्रीत आता !! 

ईश्वरा , मी ज्या ठिकाणी जन्मलेलो ; 
जाळ मजला त्याच तू मातीत आता !! 

कविकुमार - 
(१४।९।१४)

-:( भास होता ):-

-:( माणसे ):-

भासली साधीच तेव्हा बोलणारी माणसे !

भेटली नाही मनाला भावणारी माणसे !!

वाटली होती अशी लाचार झाली श्वापदे ;

स्वार्थतेपोटी जगाला चावणारी माणसे !!

जन्मभर ज्याने सुखाचे ते निखारे सोसले ;

पहिली त्या माणसांना जाळणारी माणसे !!

गायले त्यांनीच होते जीवनाचे गोडवे ;

एक प्याला जिंदगीचा प्राषणारी माणसे !!

भेद एसा कोणता केला विधात्याने कधी ?

धर्म , जाती वेगळ्या ही थाटणारी माणसे !!

एक आहे तो जिवात्मा अंतरी जो नांदतो ;

पत्थरांना दैव सारी मानणारी माणसे !!

कविकुमार -

(६/८/१४)