-:( आता ):-

गजल 

जीवनाची शोधली मी रीत आता ! 
पेरतो शब्दात माझ्या गीत आता !! 

दान मागायास आलो यातनांचे ; 
वेदना दे फक्त या झोळीत आता !! 

तेल नाही , तूप नाही , वात नाही ; 
आसवांना जाळतो पणतीत आता !! 

चाललो ठेवून मागे दुःख माझे ; 
दाटते डोळ्यांत वेडी प्रीत आता !! 

ईश्वरा , मी ज्या ठिकाणी जन्मलेलो ; 
जाळ मजला त्याच तू मातीत आता !! 

कविकुमार - 
(१४।९।१४)

-:( भास होता ):-

-:( माणसे ):-

भासली साधीच तेव्हा बोलणारी माणसे !

भेटली नाही मनाला भावणारी माणसे !!

वाटली होती अशी लाचार झाली श्वापदे ;

स्वार्थतेपोटी जगाला चावणारी माणसे !!

जन्मभर ज्याने सुखाचे ते निखारे सोसले ;

पहिली त्या माणसांना जाळणारी माणसे !!

गायले त्यांनीच होते जीवनाचे गोडवे ;

एक प्याला जिंदगीचा प्राषणारी माणसे !!

भेद एसा कोणता केला विधात्याने कधी ?

धर्म , जाती वेगळ्या ही थाटणारी माणसे !!

एक आहे तो जिवात्मा अंतरी जो नांदतो ;

पत्थरांना दैव सारी मानणारी माणसे !!

कविकुमार -

(६/८/१४)

-:(फार झाले):-

गजल 

हे कोणते गुलाबी हलकेच वार झाले ? 

नजरेतल्या अदेने घायाळ फार झाले !! 

तू पाहिलेस जेव्हा लाजून या दिशेला ; 

माझ्याच काळजाचे तुकडे हजार झाले !! 

मी शोध घेत आहे माझ्याच त्या मनाचा ; 

समजेच ना मला ते कोठे पसार झाले ? 

तू भेटलीस आता जगण्यात सोबतीला ; 

माझेच जीवनाशी काही करार झाले !! 

सांगू कुणास आता हे हाल काळजाचे ? 

संचीत भावनांचे हृदयास भार झाले !! 

कविकुमार - 

(१५।७।१४)

-:( आस वेडी ):-

सारं काही तेव्हारख 

आपोआपच घडत होत ! 

आज तिच्या आठवणीँत 

चक्क आभाळ रडत होत !! 

भेगाळलेली जमिन 

अण् दाटले होते ढग ! 

मेघ म्हणाले धरतीला 

मला एकदा तरी बघ !! 

करपलेली माती आता 

त्याचीच वाट पहात होती ! 

तू बरस आता माझ्यावर 

तिची नजर सांगत होती !! 

वारा उनाड झाल्यासारखा 

सैरा-वैरा पळत होता ! 

या दोघांची आस वेडी 

तो गमतीने बघत होता !! 

ढगं अलगद वार्यासोबत 

दूर-दूर निघून गेले ! 

धरतीचेही चित्त तेव्हा 

आपल्यासोबत घेवून गेले !! 

तेव्हाच मला वाटत "प्रेम" 

पावसाच्या थेँबांसारख असत ! 

गोळा करण्याच्या प्रयत्नातच 

ते हरवून जात असत !! 

कविकुमार - 

(२२।७।१४)