-:( व्यथा ):-

गजल 

हे बघा प्रारब्ध माझे टांगलेली लक्तरे ! 
फाटले अस्तीत्व तेव्हा लावलेली अस्तरे !! 

बाग होती त्या कळ्यांची श्वास माझे कोँडले ; 
पण फुले गंधाळताना गोठलेली अत्तरे ! 

वेचण्या दाणे सुखाचे मी जरी झेपावलो ; 
झोँबलि घसास माझ्या ती भुकेली पाखरे ! 

भासला एकांत जेव्हा हाक मी त्याला दीली ; 
जवळ त्याला ओढताना वाढलेली अंतरे ! 

तारले कोणीच नाही हे 'कुमारा' आजही ; 
दैव नाही पण तरीही पुजलेली पत्थरे ! 

कविकुमार - 
(१३।९।१३)